1- دانشجوی دندانپزشکی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران 2- دانشیار، گروه پاتولوژی دهان، فک و صورت، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران ، massoumehzargaran@gmail.com 3- استاد، گروه آمار زیستی و اپیدمیولوژی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی البرز، کرج، ایران
چکیده: (2270 مشاهده)
سابقهوهدف: لیکن پلان دهانی (Oral lichen planus) و ضایعه لیکنوئید دهانی(Oral lichenoid lesion) بعنوان ضایعات پیش بدخیم با قابلیت تبدیل شدن به اسکواموس سل کارسینومای دهانی (Oral squamous cell carcinoma) پیشنهاد شده اند. اگرچه پتانسیل بدخیمی آنها مورد اختلاف نظر میباشد. از آنجا که تغییرات در تکثیر سلولی و آپوپتوزیس شاخصه وقوع بدخیمی بشمار میروند هدف از این مطالعه بررسی مقایسه ای شاخص آپوپتوتیک و میتوتیک در لیکن پلان، ضایعه لیکنوئید و اسکواموس سل کارسینومای حفره دهان به روش رنگ آمیزیهماتوکسیلین و ائوزین (H&E) بود. روش بررسی: شاخص آپوپتوتیک (AI) و شاخص میتوتیک (MI) در لامهای H&E 20 نمونه هیپرپلازی اپیتلیالی ( گروه A) ، 29 نمونه OLP (گروه B)، 13 نمونه OLL (گروهC) و 28نمونه OSCC(گروه D) تعیین شد. یافته ها:AI و MI بین 4 گروه مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری داشت (0/001˂p). در بررسی دو به دویی گروهها، AI فقط بین گروه B و C تفاوت معنادار نداشت(0/52p = ). همچنین تفاوت MI بین گروههای BوC، AوB، و همچنین AوC معنادار نبود(0/05p>). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد شاخصهای آپوپتوتیک و میتوتیک در OLP و OLL بطور معناداری کمتر از OSCC است که احتمالا میتواند بدلیل ماهیت متفاوت این دو ضایعه از OSCC باشد. گرچه بنظر می رسد این نتایج تغییر بدخیمی در OLP و OLL را پیشنهاد نمیکنند اما نتیجه گیری قطعی در این خصوص مستلزم انجام مطالعات بیشتر و جامع ترمیباشد.
Bayati M, Zargaran M, Moghimbeigi A. A comparative evaluation of apoptotic and mitotic indexes in lichen planus, lichenoid lesion and squamous cell carcinoma of the oral cavity by Hematoxylin and Eosin staining. SJKU 2022; 26 (7) :86-96 URL: http://sjku.muk.ac.ir/article-1-5751-fa.html
بیاتی مهسا، زرگران معصومه، مقیم بیگی عباس. بررسی مقایسه ای شاخص آپوپتوتیک و میتوتیک در لیکن پلان، ضایعه لیکنوئید و اسکواموس سل کارسینومای حفره دهان به روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي كردستان. 1400; 26 (7) :86-96