1- دانشگاه علوم پزشکی کردستان 2- دانشگاه علوم پزشکی کردستان ، ali130@gmail.com
چکیده: (3202 مشاهده)
زمینه وهدف: سرطان معده یکی از شایعترین سرطانهای جهان و ایران است و عفونت با هلیکوباکتر پیلوری در ایجاد آن نقش اساسی دارد. مطالعات جدید در موش آزمایشگاهی نشان دادند ؛که عفونت با این باکتری منجر به مهاجرت سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان به بافت معده و در نهایت تبدیل آنها به سرطان معده می شود. هر چند که وجود این سلول ها در بافت معده انسان تا کنون بهخوبی بررسی نشده است. هدف مطالعه حاضر تعیینفراوانی مارکرهای CD236 ،CD34 وSTRO-1 در ضایعات پیش سرطانی و سرطان معده بود. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی، 10 نمونه از هر کدام از ضایعات پیش سرطانی دیس پلازی و متاپلازی و 15 نمونه سرطان معده از بخش پاتولوژی بیمارستان توحید برای رنگ ایمنوهیستوشیمی انتخاب شدند. نوع ضایعات پیش سرطانی و سرطانی قبلاً توسط همکار پاتولوژیست تائید شده بود. سپس نمونههای با آنتیبادیهای اختصاصیCD236 ،CD34وSTRO-1و کیت ایمنوهیستوشیمی رنگ آمیزی شدند و توسط همکار پاتولولوژیست بررسی شدند. یافته ها: در این پژوهش مشخص شد که CD34صرفاً در سطح سلولهای اندوتلیال همه نمونه های مورد مطالعه بیان میشود. CD236به مقدار کمی در سطح همه سلولهای اپیتلیال معده در ضایعات پیش سرطانی بیان می شود، ولی میزان این پروتئین در بافتهای سرطانی به مقدار بیشتری بیان میشود. بر عکس آنتی ژن STRO-1 در هیچ کدام از نمونه های مورد مطالعه یافت نشد. نتیجهگیری: مارکرهای CD34وCD236در همه بافت سرطانی معده انسان بیان می شوند، ولی آنتی ژنSTRO-1 که یک مارکر اختصاصی سلولهای مرانشیمی است در سطح سلولهای سرطانی معده وجود ندارد. این داده های اولیه نشان می دهند که سلول های سرطان معده یا از سلولهای بنیادی مرانشیمی مغز استخوان منشاء نگرفتهاند و یا اینکه بعد از سرطانی شدن ماهیت خود را از دست میدهند.
Mohammadi M, Jalili A, Nikkhoo B, Sheiekhesmailei F. Prevalence of CD34, CD326 and STRO-1 expression in gastric precancerous and cancer samples: A preliminary study. SJKU 2019; 24 (5) :69-76 URL: http://sjku.muk.ac.ir/article-1-4996-fa.html
محمدی مهدی، جلیلی علی، نیکخو بهرام، شیخ اسماعیلی فرشاد. بررسی فراوانی مارکرهای CD236 ، CD34 وSTRO-1 در ضایعات پیش سرطانی و سرطان معده: یک مطالعه مقدماتی. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي كردستان. 1398; 24 (5) :69-76