زمینه و هدف: فعالیت استقامتی بر عملکرد و همچنین عوامل درگیر در رونویسی عضلات اسکلتی درگیر تاثیر می‌گذارد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره فعالیت استقامتی بر بیان miR-499 و ژن sox6 در عضلات اسکلتی تند و کندانقباض رت‌های نر نژاد ویستار است.

روش بررسی: بدین منظور 14 رت تحت شرایط کنترل شده نگهداری و سپس به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی یک برنامه (14 هفته‌ای، 6 روز در هفته، هر روز یک ساعت) استقامتی را روی تردمیل اجرا کرد. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه تمرینی بی‌هوش و تشریح شدند، عضله نعلی و عضله  Extensor Digitorum Longusخارج و با استفاده از روش Real time-PCR میزان بیان miR-499 و ژن sox6 آنها اندازه‌گیری و در پایان با استفاده از آزمون آماری t اطلاعات به دست آمده ارزیابی شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که بیان ژن sox6 در عضله EDL گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی‌داری (004/0p=) افزایش می‌یابد، برخلاف آن نتایج میزان بیان ژن sox6 عضله نعلی گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی‌داری (002/0p=) کاهش یافت. بیان miR-499 در عضله نعلی به طور معنی‌داری (015/0p=) در اثر فعالیت استقامتی افزایش یافت.

نتیجه‌گیری: با توجه به تغییر متفاوت sox6 و miR-499 عضلات اسکلتی به فعالیت استقامتی یکسان، به نظر می‌رسد این دو فاکتور شرایطی را در بافت عضله اسکلتی ایجاد می‌کند که این عضلات علی‌رغم فعالیت‌های استقامتی بلندمدت بتوانند نسبت‌های مناسبی از تارهای کند و تندانقباض را حفظ کنند.           

کلمات کلیدی: ژن Sox6، فعالیت استقامتی، miR-499

وصول مقاله:10/11/94 اصلاحیه نهایی:15/10/95 پذیرش:20/10/95