1- دانشگاه زنجان ، ghasemnian@znu.ac.ir 2- دانشگاه شهید مدنی آذربایجان 3- دانشگاه زنجان
چکیده: (11104 مشاهده)
زمینه و هدف: ائوتاکسین یک کموکاین مهم در ابتلا به آسم بوده و در انسان ها و موش ها بر اثر چاقی افزایش می یابد. بدین منظور هدف از این مطالعه بررسی اثرات 8 هفته تمرین ترکیبی تناوبی بر مقادیر پلاسمایی ائوتاکسین، مقاومت انسولین، حداکثر اکسیژن مصرفی و برخی شاخصهای فیزیولوژیکی در نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق می باشد. روش کار: در این مطالعه تجربی، 28 نوجوان پسر چاق و دارای اضافه وزن از بین افراد واجد شرایط بطور تصادفی ساده انتخاب شدند. آزمودنیهای چاق و دارای اضافه وزن به طور تصادفی به دو گروه تجربی(13 نفر) و شاهد (15 نفر) تقسیم شدند. آزمودنیهای گروه تجربی به مدت 8 هفته، 4 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 70 دقیقه به فعالیت ورزشی پرداختند. نمونه های خونی قبل و پس از 8 هفته تمرین، جهت ارزیابی مقادیر ائوتاکسین، نیم رخ های چربی و مقاومت انسولین گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش های آماری T تست مستقل و همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0> Pاستفاده شد. یافتهها: نتایج پژوهش نشان داد که 8 هفته تمرین ترکیبی تناوبی، ضمن افزایش معنیدار غلظت ائوتاکسین پلاسما و حداکثر اکسیژن مصرفی، موجب کاهش مقاومت انسولین، درصد چربی بدن، وزن، شاخص توده بدن، دور کمر و تری گلیسرید پلاسما شد )05/0(P <. همبستگی معنی داری بین سطح اولیه ائوتاکسین با سایر عوامل مشاهده نشد )05/0<(P. نتیجهگیری: 8 هفته فعالیت ترکیبی تناوبی با وجود افزایش معنیدار ائوتاکسین پلاسما، بر تریگلیسرید، درصد چربی بدن، شاخص توده بدن، چاقی مرکزی، مقاومت انسولین و Vo2maxنوجوانان دارای اضافه وزن و چاق تاثیر مثبت داشت. وصول مقاله:14/11/91 اصلاحیه نهایی:9/7/92 پذیرش:6/9/92
Ghasemnian A A, Ghorbanian B, Gorzi A. The effects of 8 weeks ofintervalcombinedexercise trainingon risk factorsof asthma, insulin resistanceand some of the major physiological indices in overweight and obese adolescents. SJKU 2014; 19 (1) :67-77 URL: http://sjku.muk.ac.ir/article-1-1279-fa.html
قاسمنیان آقا علی، قربانیان بهلول، گرزی علی. تاثیر 8 هفته تمرین ورزشی ترکیبی بر مقادیر پلاسمایی عوامل خطرزای آسم، مقاومت انسولین و برخی شاخصهای فیزیولوژیکی در نوجوانان دارای اضافه وزن و چاق. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي كردستان. 1393; 19 (1) :67-77