|
ارتباط بین پلیمورفیسم ژن گیرنده هیستامین نوع 4 (rs11662595) و پاسخ به داروهای آنتی‌هیستامینی H1 در بیماران مبتلا به کهیر مزمن ایدیوپاتیک
|
ابراهیم محمدی1    ، فخرالدین کریم پور2 ، رامین لطفی3 ، فاطمه زمانی4 ، عباس آقایی5 ، رسول نصیری کالمرزی 6 |
1- استادیار، مرکز تحقیقات بهداشت محیط، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج
2- گروه مهندسی بهداشت حرفه‌ای، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
3- متخصص کودکان، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
4- کارشناسی ارشد ایمونولوژی بالینی، مرکز تحقیقات بیماری‌های ریه و آلرژی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
5- استادیار، مرکز تحقیقات سرطان و ایمونولوژی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران
6- دانشیار، مرکز تحقیقات بیماری‌های ریه و آلرژی، پژوهشکده توسعه سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سنندج، ایران، ، rasool_nsr@yahoo.com |
|
|
چکیده: (869 مشاهده) |
زمینه و هدف: کهیر مزمن یک بیماری پوستی آلرژیک شایع است که با خارش و راش‌های پوستی با یا بدون آنژیودم که برای بیش از 6 هفته باقی می‌مانند، مشخص می‌شود. هدف از این مطالعه، بررسی فرآوانی پلیمورفیسم ژنتیکی 11662595rs SNP در ژن گیرنده هیستامین 4 (HRH4) در افراد مبتلا به کهیر مزمن و پاسخ آنها به درمان با آنتیهیستامین و عوارض جانبی آن بود.
مواد و روشها: تعداد 130 بیمار دارای علائم بالینی کهیر مزمن ایدیوپاتیک (CIU) که به بیماری عفونی یا التهابی دیگری مبتلا نبودند، برای مطالعه انتخاب شدند. با رضایت بیماران، حدود 5 میلی‌لیتر خون محیطی برای برای استخراج DNA (در لوله CBC) و اندازه‌گیری میزان IgE (در لوله همولیز فاقد ضدانعقاد) از هر بیمار گرفته شد. تعیین ژنوتیپ 11662595rs SNP با روش PCR-RFLP، و سطح سرمی Total IgE با روش الایزا اندازه‌گیری شد. نمره شدت بیماری در هفته‌های اول و دوازدهم پس از درمان و عوارض جانبی داروهای آنتیهیستامین برای همه بیماران مشخص گردید.
یافته‌ها: فراوانی پلیمورفیسم واریانت 11662595rs ژن HRH4 در بیماران مبتلا به کهیر مزمن شرکت‌کننده در مطالعه 7/17 درصد محاسبه گردید. با توجه به پیگیری‌های انجام شده در مورد سیر پاسخ به درمان در طول 12 هفته، بیماران کهیر مزمن که دارای واریانت 11662595rs ژن HRH4 بودند، پاسخ به درمان متفاوتی نسبت به بیماران بدون این واریانت نداشتند. با این حال، بر اساس پیگیری‌های انجام شده طی 12 هفته، بیماران دارای این واریانت پاسخ متفاوتی به درمان آنتی هیستامینی نسبت به بیماران بدون واریانت نشان ندادند. تنها متغییری که در افراد دارای واریانت ژن HRH4 به طور معنی داری بیشتر از افراد فاقد این واریانت بود، سطح سرمی دی دایمر بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه در هیچکدام از پارامترهای بررسی شده تفاوتی بین بیماران دارای SNP طبیعی و پلیمورفیسم ژن HRH4 دیده نشد، فاقد اهمیت در پاسخ به داروهای آنتیهیستامین H1 بوده بایستی برای یافتن پاسخ‌های ژنتیکی فردی به داروهای آنتیهیستامین سایر ژن‌های درگیر در مسیر پاسخ به این داروها را مورد بررسی قرار داد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: کهیر مزمن، داروی آنتیهیستامین، گیرنده هیستامین-4 (HRH4)، پلیمورفیسم ژنتیکی |
|
|
متن کامل [PDF 539 kb]
(91 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
پزشکی- کودکان
دریافت: 1401/7/22 | پذیرش: 1403/1/28 | انتشار: 1403/8/8
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
