حسین میلادی گرجی، دكتر عباسعلی وفایی، دكتر عباسعلی طاهریان، تهمینه واعظی،
دوره ۱۳، شماره ۲ - ( ۶-۱۳۸۷ )
چکیده
چکیده
زمینه و هدف: باد رنجبویه در مناطق مختلف ایران زیاد می‌روید. در مطالعات قبلی خواص آرام بخشی, ضد تشنجی و ضد دردی آنها گزارش گردیده است. لذا احتمال می‌رود عصاره این گیاه بر علائم ناشی از قطع مواد مخدر (مرفین) تأثیر داشته باشد. بر این اساس هدف مطالعه حاضر تعیین اثر عصاره جوشانده سر شاخه‌های باد رنجبویه در دوزهای مختلف بر علائم ناشی از قطع مرفین بوده است.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی۴۰ سر موش سوری نر از نژاد آلبینو با وزن ۲۵ تا ۳۰ گرم مورد استفاده قرار گرفتند. برای معتاد کردن حیوانات از روش مارشال (تزریق ۱۰ دوز دارویی در مدت چهار روز) استفاده شد. دوزهای (۵، ۱۰ و ۲۵ میلی‌گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن) عصاره گیاه باد رنجبویه ۳۰ دقیقه قبل از نالوکسان (۲ میلی‌گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن) بصورت داخل صفاقی تزریق گردید. ارزیابی علایم شاخص قطع مرفین شامل تعداد پریدن، سنجش وزن مدفوع بوده است.
یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که تزریق عصاره باد رنجبویه بصورت وابسته به دوز و با دوزهای ۱۰ و ۲۵ میلی‌گرم بطور قابل توجهی موجب کاهش تعداد پرش (۰۰۵/۰= (pو دفع مدفوع (۰۱/۰= (p۳۰ دقیقه قبل از تزریق نالوکسان گردید.
نتیجه‌گیری: یافته‌های فوق نشان می‌دهد که عصاره باد رنجبویه می‌تواند نقش مهمی در کاهش علایم قطع مرفین داشته باشد.
کلید واژه‌ها: عصاره آبی جوشانده, باد رنجبویه, سندرم قطع، مورفین، نالوکسان
وصول مقاله: ۱۸/۹/۸۶ اصلاح نهایی: ۲۲/۲/۸۷ پذیرش مقاله: ۲۸/۲/۸۷
اسماعیل ایزدپناه، الهام ساعی، امید عبدالهی، عباس احمدی، محمد رامان مولودی،
دوره ۲۵، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۹ )
چکیده
زمینه و هدف: گزارش هایی مبنی بر اثرات ضد دردی، ضد التهابی، هیپنوتیک، نوروپروتکتیو و آنتی اکسیدانی سافرانال وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات ضد دردی سافرانال در موش صحرایی به روش القاء درد حاد و تعیین نقش مسیر گابائرژیک و اپیوئیدرژیک بود.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی موش های صحرائی نر از نژاد ویستار در ۶ گروه ۶ تایی قرار گرفتند: گروه های آزمایش شامل گروه کنترل، گروه های تحت تیمار با دوزهای ۱ ، ۲ و mg/kg ۴ سافرانال، گروه های تحت تیمار با مؤثرترین دوز عصاره به همراه نالوکسان یا فلومازنیل از طریق داخل صفاقی بودند. اثر ضد دردی با استفاده از دستگاه پلانتار در زمان های ۳۰، ۶۰ و ۹۰ دقیقه ارزیابی شد.
یافته ها: نتایج مطالعه ما نشان داد تزریق داخل صفاقی دوز mg/kg۲ سافرانال مدت زمان تاخیر در پاسخ به اثرات درد زایی حرارتی در زمان های ۳۰، ۶۰ و ۹۰ دقیقه پس از تزریق را بصورت معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش داد (۰/۰۵>P). در حالیکه تجویز فلومازنیل به همراه همان دوز در هر سه زمان از اثر ضد دردی آن جلوگیری کرد (۰/۰۵>P).
نتیجه گیری: یافته های حاصل از این مطالعه حاکی از اثر ضد دردی سافرانال بود. با توجه به اثر فلومازنیل در پیشگیری از اثر ضد دردی آن، به نظر می رسد اثر ضد دردی سافرانال با واسطه مسیر گابائرژیک باشد
