زمینه و هدف: اسپاستیسیته به دنبال آسیب های نورون محرکه فوقانی اثرات سوئی بر کیفیت زندگی و عملکرد بیماران داشته و درمانهای غیر تهاجمی متعددی برای کاهش تون عضله وجود دارد. هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر شدت شاکویو بر بهبود اسپاستیسیته اندام فوقانی در بیماران مبتلا به سکته مغزی است.
مواد و روش ها: در این مطالعه، ۲۰ بیمار در دو گروه درمانی به شکل تصادفی قرار گرفتند. گروه اول درمان با فرکانس ۴ هرتز و شدت انرژی ۰/۰۳ میلی ژول بر میلیمتر مربع در ناحیه تاندون عضلات فلکسور مچ دریافت کردند و در گروه دوم همان درمان با شدت انرژی ۰/۸ میلی ژول بر میلی متر مربع برای بیماران اعمال شد. دامنه ی حرکتی اکستنشن مچ دست با گونیامتری و شدت اسپاستیسته فلکسوری مچ دست با معیار تغییر یافته اشورث قبل و بعد از جلسه درمانی و یک هفته پس از آن ارزیابی شدند.
یافته‌ها: شدت اسپاستیسیته اندام فوقانی و دامنهی حرکتی اکستنشن مچ دست بهبودی معنیداری بلافاصله و یک هفته پس از درمان با شاکویو شدت بالا داشت. در گروه درمان با شدت پایین شاکویو نیز، کاهش معنی دار در شدت اسپاستیسیته اندام فوقانی و افزایش غیر معنیدار در دامنه ی حرکتی اکستنشن مچ دست دیده شد.
نتیجه‌گیری: در این مطالعه، درمان شاکویو با شدت بالا در بهبودی اسپاستیسیته و دامنه ی حرکتی بیماران در مقایسه با شدت پایین موثرتر بود. به نظر میرسد درمان با شاکویو با شدت مناسب ممکن است بتواند جایگزینی برای سایر درمانهای اسپاستیسیتی باشد.
