زمینه و هدف: زایمان پیش از موعد از علل اصلی مرگ‌ومیر نوزادی در سطح جهان محسوب می‌شود، لذا پیشگیری از زایمان زودرس از اهداف اصلی مراقبت‌های مامایی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی تأثیر شیاف پروژسترون واژینال در پیشگیری از زایمان زودرس انجام شد.
روش بررسی: در این کار آزمایی بالینی تصادفی ۲۰۰ زن باردار تک قلو با سن حاملگی ۳۴-۲۴ هفته با تشخیص زایمان زودرس تحت درمان با سولفات منیزیم وریدی و کورتیکو استروئید قرار گرفتند. در گروه مداخله (۱۰۰ نفر) علاوه بر داروهای فوق،۲۰۰ میلی‌گرم شیاف پروژسترون در شروع درمان و سپس هر ۱۲ ساعت تا از بین رفتن انقباضات رحمی تجویز گردید و پس از توکولیز موفق شیاف پروزسترون تا پایان ۳۴ هفتگی ادامه داده شد. نتایج مامایی شامل فاصله زمانی بین شروع توکولیز تا از بین رفتن انقباضات رحمی، فاصله زمانی تا وقوع زایمان، سن بارداری در زمان زایمان و پیامدهای نوزادی در دو گروه ثبت گردید.
یافته‌ها: میانگین فاصله زمانی بین شروع توکولیز تا از بین رفتن انقباضات رحمی در گروه کنترل ۳,۷۸±۶.۳۳ ساعت و در گروه مداخله ۳.۰۷±۶.۷۲ ساعت بود (۰.۴۳۲=p). فاصله بین توکولیز موفق تا وقوع زایمان در دو گروه به ترتیب ۲۱,۹±۳۵.۱ و ۱/۲۵±۷/۳۶ روزبود (۰.۶۳۴=p). از نظر سن بارداری در هنگام زایمان و پیامدهای نوزادی بین دوگروه اختلاف معنی داری دیده نشد. هر چند مورتالیتی نوزادی در گروه کنترل دو برابر گروه مداخله بود ولی این اختلاف معنی‌دارنبود (۰,۱۹۴=p).
نتیجه‌گیری:مطالعه حاضر نشان داد تجویز شیاف پروژسترون واژینال تأثیری در پیشگیری از زایمان زودرس ندارد.
