---

  چکیده

زمینه و هدف : امروزه افسردگی یکی از شایعترین اختلالات روانی و معضل عمومی زندگی بشر است آمار و ارقام منتشره نمایانگر آن است که هر سال در دنیا حداقل یکصد میلیون بیمار مبتلا به افسردگی تشخیص داده می‌شوند. در ایران افسردگی، ۳۵ تا ۴۵ درصد بیماریهای روانی را تشکیل می‌دهد. این رقم روز به روز سیر صعودی را می‌پیماید و لازم است که راهها و روشهای نوینی برای معالجه و پیشگیری از این معضل روانی ارائه گردد. یکی از روشهای غیردارویی را موسیقی درمانی است که یک مداخله مؤثر و بی‌خطر بر روی مشکلات بیماران می‌باشد. از آنجا که آهنگ موزون قرآن کریم و آوای دلنشین آن بعنوان یک موسیقی عرفانی دلپذیر شناخته شده لذا هدف اصلی این تحقیق تعیین تأثیر آوای قرآن کریم بر افسردگی می‌باشد.

  روش بررسی : این پژوهش یک مطالعه تجربی می‌باشد که جامعه آماری آن شامل کلیه بیماران افسرده بستری شده در بخش روانپزشکی بیمارستان مرادی رفسنجان بود. حجم نمونه ۶۰ نفر، ۳۰ نفر در گروه مورد و ۳۰ نفر در گروه شاهد بودند و روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف با تشخیص افسردگی توسط روانپزشک و تست افسردگی بک و دارا بودن شرایط پژوهش بصورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند و پس از تکمیل پرسشنامه برای بیماران گروه مورد به مدت هفت جلسه یک روز در میان پانزده دقیقه آوای قرآن کریم با استفاده از گوشی و ضبط صوت پخش گردید و در پایان دو هفته اول بستری از بیماران گروه مورد و شاهد مجدداً تست افسردگی بک بعمل آمد و پرسشنامه تکمیل گردید و نتایج با نرم افزاری EPI ۶ با آزمونهای آماری تی زوج شده و تی استیودنت مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

  یافته‌ها : نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد آوای قرآن کریم بر افسردگی تأثیر داشت (۰۰۰۱/۰ p< ). و میانگین تفاوت نمرات میزان افسردگی قبل و بعد از مداخله در گروه مورد آنهایی که در پرسشنامه اظهار نموده بودند که اعتقاد زیادتری به قرآن کریم دارند بالاتر بود ( ۰۰۰۱/۰ p< ) .

  نتیجه‌گیری : با توجه به نتایج این تحقیق و از آنجایی که آهنگ موزون قرآن کریم و آوای دلنشین آن بعنوان یک موسیقی عرفانی دلپذیر و بعد اعجاز بیانی قرآن می‌باشد می‌توان از آوای قرآن کریم بعنوان یک روش درمانی غیر دارویی در درمان بیماران افسرده استفاده نمود.

  ‌کلید واژه‌ها : آوای قرآن کریم، افسردگی، بخش اعصاب و روان، بیمارستان مرادی، رفسنجان

  وصول مقاله: ۱۱/۸/۸۳ اصلاح نهایی ۸/۵/۸۴ پذیرش مقاله: ۲۲/۶/۸۴

---

زمینه و هدف: سندرم تونل کارپال، شایع ترین نوع نوروپاتی محیطی ناشی از گیر افتادگی عصب است. استفاده از سونوگرافی جهت بررسی و تشخیص بیماریهای موسکولواسکلتال در طی چند دهه اخیر در حال افزایش است. هدف از این مطالعه، تعیین این بود که آیا سونوگرافی جهت تشخیص سندرم تونل کارپ، در مقایسه با سرعت هدایت عصبی می تواند به عنوان یک روش جایگزین استفاده شود یا نه. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی مقطعی بوده که در طی آن افراد مبتلا به سندروم تونل کارپ اثبات شده با مطالعات الکترو دیاگنوستیک و افراد سالم به عنوان کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات فردی و دموگرافیک شامل سن، قد، شاخص توده بدنی، جنس، دست غالب و بیماریهای زمینه ای مرتبط با سندرم تونل کارپ بودند. سطح مقطع عرضی (CSA)، نسبت پهن شدگی (FR) عصب مدیان و ضخامت فلکسور رتیناکولوم اندازه‌گیری شد. سپس مقایسه بین سونوگرافی و مطالعه هدایت عصبی صورت گرفت. یافته ها: در این مطالعه، ۱۲۰ مچ دست دچار سندرم تونل کارپ مربوط به ۹۰ نفر و همچنین ۶۰ مچ دست سالم مربوط به ۳۰ نفر را مورد بررسی قرار دادیم. از ۱۲۰ مچ دست علامتدار، شدت سندرم تونل کارپ در ۵۷ مچ دست خفیف، در ۲۹ مچ دست متوسط و در ۳۴ مچ دست شدید بود. بررسی نتایج بین دو گروه بیمار و سالم نشان داد که CSA در سطوح مختلف، به طور معنی داری در گروه بیمار بیشتر از گروه سالم بود. آستانه بیشتر از ۱۵/۹ میلی متر مربع در میزانCSA در قسمت ورودی تونل کارپ، بالاترین دقت تشخیصی را با حساسیت ۲/۹۹% و اختصاصیت ۳/۸۸% به ما داد. میزان CSA عصب مدیان، در سندرم تونل کارپ خفیف، متوسط و شدید از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت. نتیجه گیری: اندازه گیری CSA عصب مدیان به کمک سونوگرافی، در تشخیص و درجه بندی شدت سندرم تونل کارپ مفید است. با استفاده از سونوگرافی به عنوان آزمون خط اول ممکن است به نحو موثری میزان مطالعات هدایت عصبی کاهش یابد. کلمات کلیدی: سندرم تونل کارپ، سونوگرافی، سرعت هدایت عصبی. وصول مقاله:۱۷/۱۰/۹۲ اصلاحیه نهایی:۹/۴/۹۳ پذیرش:۱/۵/۹۳