زمینه و هدف: این مطالعه با هدف شناخت علل گرایش زنان به هم­باشی در شهر تهران و تحلیل سطوح مختلف خرد، میانی و کلان در گرایش زنان به این سبک زندگی انجام شد.
مواد و روش­ها: به روش کیفی و از طریق نمونه­ گیری گلوله برفی در سال 1402 با 19 نفر از زنانی که به سبک هم ­باشی در شهر تهران زندگی می­کنند و حداقل یک­سال از زندگی آنان می­گذرد مصاحبه عمیق و نیمه­ ساختاریافته صورت گرفت. جهت تحلیل اطلاعات از تحلیل تماتیک استفاده شد و برای روایی و پایایی مطالعه از روش کنترل، تکنیک ­های بازبینی توسط همکار، بازبینی توسط مشارکت­ کنندگان، مثلث­ سازی، مشاهدات مداوم پژوهشگران و گردآوری شواهد از منابع مختلف استفاده گردید.
یافته ­ها: در این مطالعه تعداد 29 مضمون فرعی طبقه­ بندی شدند و پس از بررسی و تحلیل نظری، هشت مضمون اصلی و در سه سطح خرد، میانی و کلان به عنوان دلایل گرایش زنان به هم­باشی به دست آمد. ویژگی­های فردی و تجارب زیسته و لیبرالیسم اخلاقی بیانگر عوامل سطح خرد؛ تغییر در کارکردهای خانواده و گسترش شبکه ارتباطی بیانگر عوامل سطح میانی و تأثیر مسائل اجتماعی فرهنگی اقتصادی بر گسترش مشکلات ازدواج، رویکرد انتقادی به ساختارهای اجتماعی ازدواج، بازدارندگی پدیده طلاق و ایجاد تغییرات اجتماعی فرهنگی و بازاندیشی سنت­ ها بیانگر عوامل سطح کلان در گرایش زنان به هم ­باشی است.
نتیجه­ گیری: در تحلیل گرایش به هم­ باشی باید هر سه سطح خرد، میانی و کلان مورد بررسی قرار گیرند و بر اساس نتایج این پژوهش، تعدّد بیشتر مضمون­ های اصلی شناسایی شده در سطح اجتماعی، بیانگر گستردگی عوامل ساختاری در گرایش زنان به انتخاب هم ­باشی دارد و باید از برچسب ­زنی به افراد هم ­باش جلوگیری کرد.