زمینه و هدف: این مطالعه با هدف شناخت علل گرایش زنان به هم­باشی در شهر تهران و تحلیل سطوح مختلف فردی، میانی و کلان در گرایش زنان به این سبک زندگی انجام شد.
مواد و روش­ها: به روش کیفی و از طریق نمونه ­گیری گلوله برفی در سال 1402 با 19 نفر از زنانی که به سبک هم­باشی در شهر تهران زندگی می­ کنند و حداقل یک­سال از زندگی آنان می­ گذرد مصاحبه عمیق و نیمه ­ساختاریافته صورت گرفت. جهت تحلیل اطلاعات از تحلیل تماتیک استفاده شد و برای روایی و پایایی مطالعه از روش کنترل، تکنیک ­های بازبینی توسط همکار، بازبینی توسط مشارکت­ کنندگان، مثلث­ سازی، مشاهدات مداوم پژوهشگران و گردآوری شواهد از منابع مختلف استفاده گردید.
یافته­ ها: در این مطالعه تعداد 29 مضمون فرعی طبقه­ بندی شدند و پس از بررسی و تحلیل نظری، هشت مضمون اصلی و در سه سطح فردی، میانی و کلان به عنوان دلایل گرایش زنان به هم­باشی بدست آمد. ویژگی­های فردی و تجارب زیسته و لیبرالیسم اخلاقی بیانگر عوامل سطح فردی؛ تغییر در کارکردهای خانواده و گسترش شبکه ارتباطی بیانگر عوامل سطح میانی، و تاثیر مسائل اجتماعی فرهنگی اقتصادی بر گسترش مشکلات ازدواج، رویکرد انتقادی به ساختارهای اجتماعی ازدواج، بازدارندگی پدیده طلاق، و ایجاد تغییرات اجتماعی فرهنگی و بازاندیشی سنت­ ها بیانگر عوامل سطح کلان در گرایش زنان به هم­باشی می­ باشد.
نتیجه­ گیری: در تحلیل گرایش به هم­باشی باید هر سه سطح خرد، میانی و کلان مورد بررسی قرار گیرند و براساس نتایج این پژوهش، تعدّد بیشتر مضمون­های اصلی شناسائی شده در سطح اجتماعی، بیانگر گستردگی عوامل ساختاری در گرایش زنان به انتخاب هم­باشی دارد، و باید از برچسب­ زنی به افراد هم­باش جلوگیری کرد.