1- مرکز تحقیقات طب سنتی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، سبزوار، ایران ، h.rezaeiseresht@gmail.com 2- مرکز تحقیقات سلولی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، سبزوار، ایران 3- مرکز تحقیقات سلولی مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، سبزوار، ایران. 4- گروه شیمی، دانشکده علوم، دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار، سبزوار، ایران.
چکیده: (2632 مشاهده)
زمینه و هدف: گیاه مینای نیشابوری یکی از گونه های تیره کاسنی (Compositae) است که گونه بومی ایران است. این گیاه معطر به عنوان مهارکننده رشد باکتری معرفی شده است. در این مطالعه سعی شدهاست تا اثر آنتیاکسیدانی و سمیت سلولی عصاره این گیاه بر روی رده سلولی MCF-7 و HEK-293 مورد ارزیابی شود. مواد و روشها: عصارههای هگزانی، کلروفرمی، اتیل استاتی و متانولی اندام هوایی گیاه مینای نیشابوری به روش خیساندن تهیه شد. بهمنظور تعیین خاصیت آنتی اکسیدانی از آزمون DPPH استفاده و همچنین محتوی فنولی کل اندازهگیری شد. سمیت سلولی عصاره ها بر روی رده های سلولی MCF-7 و HEK-293 در دو زمان 48 ساعت و 72 ساعت با استفاده از آزمون MTT مورد ارزیابی قرار گرفت. یافتهها: ارزیابی خاصیت آنتیاکسیدانی نشان داد که توانایی مهار به صورت اسکوربیک اسید>متانولی>اتیل استاتی>کلروفرمی>هگزانی بوده است. در حالی که محتوی فنولی کل بهصورت: کلروفرم>متانول>اتیل استات>هگزان بود و بالاترین و کمترین سمیت سلولی به ترتیب مربوط به عصاره کلروفرمی و متانولی در مقابل رده سلولی MCF-7 بود. تمامی عصاره ها به جز عصاره اتیل استاتی برروی سلولی HEK-293 فاقد سمیت بودند. نتیجهگیری: یافتههای ما حاکی از آن است که عصاره کلروفرمی اندام هوایی گیاه مینای نیشابوری، بهترین اثر را در برابر رده سلولی سرطان پستان (MCF-7) را دارا است. این در حالی است که عصارههای گیاه مورد نظر در برابر سلولهای نرمالHEK-293 سمیتی ندارد.
Rezaei seresht H, Cheshomi H, Aldaghi L S, Kaskani A. Antioxidant activity and Cytotoxicity Effect of Various Extracts of Sclerorhachis platyrachis on the Human breast adenocarcinoma Cells. SJKU 2020; 25 (1) :33-42 URL: http://sjku.muk.ac.ir/article-1-4721-fa.html
رضائی سرشت حسن، چشمی حمید، الداغی لیلا سادات، کسکنی آرزو. خاصیت آنتی اکسیدانی و اثر سایتوتوکسیک عصارههای مختلف گیاه مینای نیشابوری (Sclerorhachis platyrachis) بر روی سلولهای سرطان پستان. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي كردستان. 1399; 25 (1) :33-42