زمینه و هدف: علی‏رغم استفاده از داروهای مختلف در درمان اختلال دوقطبی، حدود 50 درصد از بیماران به طور کامل درمان نمی‏شوند. به منظور تقویت درمان استفاده از داروهای مختلف از جمله داروهای ضدتشنج جدید و آنتاگونیست‏های سروتونین- دوپامین مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به نقش احتمالی آنتاگونیست‏های گیرنده‏های NMDA بر تغییرات خلقی، این مطالعه به منظور بررسی تأثیر ممانتین بر مانیای حاد  به عنوان درمان کمکی همراه با لیتیم و ریسپریدون انجام گرفت.

روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسو کورکه بر روی40 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی در فاز حاد مانیا انجام شد. بیماران هر دو گروه تحت درمان با رژیم دارویی یکسان شامل ریسپریدون و لیتیوم قرار گرفتند. در گروه مداخله، ممانتین خوراکی به مقدار 5 میلی‏گرم در روز تجویز و پس از 96 ساعت به 20 میلی‏گرم در روز رسانده شد. بیماران گروه کنترل، در این مدت دارونما دریافت کردند. شدت علائم پیش از شروع درمان و سپس در هفته های 1، 2، 4 و 6 پس از درمان بر اساس مقیاس نمره دهی مانیای یانگ اندازه گیری شد. عوارض کلینیکی ممانتین در همین فواصل با استفاده از چک‏لیست بالینی ارزیابی گردید.

یافته ها : در پایان مطالعه شدت علائم مانیا در هر دو گروه کاهش یافت، اگرچه سرعت و میزان کاهش علائم مانیا در گروه دریافت کننده ممانتین تفاوت معنی‏داری با گروه دارونما نداشت (784/0P =).  همچنین شایع‏ترین عوارض دارویی در دو گروه شامل بی‏قراری (000/1=P)،  لرزش (501/0=P) و سرگیجه (605/0P =) بود، که بیماران دو گروه از این نظر هم تفاوت معنی‏داری با هم نداشتند.

نتیجه گیری: با در نظر گرفتن محدودیت‏های مطالعه مانند کم بودن نمونه‏ها و کوتاه بودن مدت ارزیابی بیماران، این مطالعه نشان داد که افزودن ممانتین با دوز 20 میلی‏گرم در روز به رژیم دارویی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی در فاز مانیا به مدت شش هفته تأثیری بر سرعت و میزان بهبود علائم مانیا ندارد.

کلید واژه‏ها: ممانتین، اختلال دو قطبی، درمان.

وصول مقاله:22/1/94 اصلاحیه نهایی:22/10/94 پذیرش:29/10/94