زمینه و هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثرات ریکاوری فعال داخل و خارج آب با و بدون مصرف کراتین منوهیدرات بر برخی شاخص های التهابی و عملکرد بدنی پس از شش وهله شنای تناوبی بیشینه در زنان جوان بود.
روش بررسی: در یک پژوهش نیمه تجربی ۱۶ شناگر سالم غیرنخبه به طور تصادفی به دو گروه ریکاوری فعال داخل و خارج تقسیم شدند و شش وهله شنای سرعتی ۵۰ متر را با فاصله استراحتی ۱۲۰ ثانیه‌ای به‌صورت فعال در داخل و خارج آب اجرا کردند. آزمودنی ها، چهار بار در روز به مدت شش روز مکمل گیری شدند. تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون بونفرونی همچنین، آزمون t مستقل در سطح ۰۵/۰P< انجام شد.
یافتهها:. نتایج نشان داد بین اثر ریکاوری داخل آب یا خارج آب بر میزان IL-۶(۱۱۰/۰P=) و VCAM۱(۶۲۲/۰P=) متعاقب اجرای وهلههای مکرر شنای تناوبی بیشینه تفاوت معنیداری مشاهده نشد. با وجود این، سطوح IL-۶ (۰۴۲/۰P=) و VCAM۱ (۰۱۲/۰P=) تفاوت معنیداری در درون گروهها پس از مکملگیری کراتین نشان داد. در گروه ریکاوری داخل آب تغییرات درصد کاهش سرعت بعنوان شاخص خستگی پس از دوره مکملگیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکملگیری تفاوت معنیداری داشت (۰۱/۰˂p). در گروه ریکاوری خارج آب پس از دوره مکملگیری کراتین نسبت به قبل از دوره مکملگیری به لحاظ آماری تغییری معنیداری ایجاد نشد (۱۵۵/۰p=).
نتیجه گیری: ریکاوری بویژه از نوع داخل آب پس از مکملگیری کوتاه مدت کراتین موجب تعدیل التهاب سیستمیک و بهبود عملکرد بدنی متعاقب فعالیت های تناوبی شدید می گردد.
کلمات کلیدی: التهاب عروقی، مولکول‌های چسبان عروقی، مکمل کراتین، ریکاوری فعال، عملکرد بدنی، شنای تناوبی
وصول مقاله:۲۹/۱/۹۵ اصلاحیه نهایی:۱۸/۲/۹۵ پذیرش:۱۹/۲/۹۵
