---

  چکیده

  زمینه و هدف : سپتی‌سمی یکی از مهمترین بیماریهای دوره نوزادی است که در نتیجه عواقب ناشی از عفونت ایجاد می‌شود. معیار اصلی تشخیص آن کشت یکی از مایعات بدن از جمله کشت خون است. هدف این مطالعه تعیین شیوع این بیماری و سنجش میزان حساسیت عوامل ایجادکننده آن به آنتی‌بیوتیکها در بخش نوزادان بیمارستان بعثت سنندج در سال ۸۳ می‌باشد.

  روش بررسی : این مطالعه توصیفی بوده و برای تمام نوزادان بستری در بخش، کشت خون انجام شد و علاوه بر این برای نوزادانی که طبق نظر پزشک متخصص نوزادان مشکوک به سپسیس بودند پرسشنامه‌ای حاوی اطلاعاتی از علائم بالینی شامل تب، هیپورفلکسی، هیپوترمی، سیانوز، دیستانسیون شکمی، تشنج، بی‌اشتهایی و زردی، کامل گردید و در نهایت تمام داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند .

  یافته‌ها : این تحقیق نشان داد که از ۷۰۰ نمونه بررسی شده ۶/۱۷% مشکوک به سپتی‌سمی بودند که از این تعداد ۳۰% کشت خون مثبت جدا شد. شایعترین باکتری جدا شده استاف‌ کواگولاز منفی و شایعترین علائم بالینی هیپورفلکسی، زردی و بی‌‌اشتهایی بودند. بیشترین حساسیت آنتی‌بیوتیکی در گرم منفی‌ها نسبت به سیپروفلوکساسین ۱۰۰% و سفوتاکسیم ۷/۶۶% و درگرم مثبت‌ها به سفالوتین ۴۳% و بیشترین مقاومت در گرم منفی‌ها به آمپی‌سیلین و سفالوتین هرکدام۱۰۰% و در گرم مثبت‌ها به اگزاسیلین ۶/۶۸% وکوتریموکسازول ۹/۶۲% بوده است. در این مطالعه همچنین میزان شیوع سپتی‌سمی در کسانی که کشت خون مثبت داشتند ۳۰% و میزان مرگ ۹/۴% بوده است.

  نتیجه‌گیری : وجود علائم بالینی به تنهایی در تشخیص سپتی‌سمی نوزادان کافی نیست و آزمایش کشت خون در موارد مشکوک باید انجام گیرد. و با توجه به مقاومت بالای باکتریهای جداشده به آنتی‌بیوتیکهای آمپی‌سیلین و سفالوتین درخواست کشت خون و آنتی‌بیوگرام می‌تواند در انتخاب داروی مناسب کمک نماید و سپیروفلوکساسین می‌تواند داروی انتخابی در درمان گرم منفی‌ها باشد. بنابراین برای کاهش بیشتر شیوع و مرگ ومیر، استفاده از راهکارهای مناسب جهت مبارزه با میکروارگانیسمها و عفونتهای بیمارستانی ضروری و همچنین تجویز درست و به موقع آنتی‌بیوتیک توسط پزشک معالج جهت جلوگیری از مقاومت آنتی‌بیوتیکی مؤثر است.

---

چکیده زمینه و هدف: رژیم‌های درمانی متداول برای ریشه‌کنی هلیکوباکترپیلوری شامل دو آنتی‌بیوتیک، همراه با مهارکننده‌های پمپ پروتونی و ترکیبات بیسموت است. کلاریترومایسین یکی از کلیدی‌ترین آنتی‌بیوتیک‌های مورد استفاده در رژیم‌های درمانی در ایران است. هدف از این پژوهش، تعیین مقاومت به کلاریترومایسین و ارزیابی نقش جهش‌های نقطه‌ای متداولA۲۱۴۳G ، A۲۱۴۲G و A۲۱۴۲C در ایجاد مقاومت به این دارو می‌باشد. روش بررسی: این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی (مقطعی) بر روی ۲۶۳ بیمار مراجعه‌کننده به بخش اندوسکوپی بیمارستان هاجر شهرکرد در تابستان ۱۳۸۶ انجام شد. نمونه‌های بیوپسی بر روی محیط انتخابی بروسلا آگار کشت و گرمخانه گذاری گردید. برای تعیین هویت H.pylori از روش رنگ‌آمیزی گرم، اوره آز، کاتالاز، اکسیداز و PCR به منظور شناسایی ژن ureC و برای ارزیابی مقاومت به کلاریترومایسین نیز از روش استاندارد دیسک دیفیوژن CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institue) استفاده گردید. جهش‌های A۲۱۴۳G و A۲۱۴۲G با استفاده از پرایمرهای اختصاصی و آنزیم‌های برش‌دهنده BsaI و MboII با روش PCR-RFLP شناسایی گردید. همچنین برای شناسایی جهش A۲۱۴۲C از پرایمرهای اختصاصی و روش PCR استفاده شد. یافته‌ها: با آزمون PCR، جداسازی ۸۴ سویه H.pylori (۹۴/۳۱%) مورد تایید قرار گرفت. از ۱۹ سویه مقاوم، ۱۳ مورد (۴۲/۶۸%) جهش A۲۱۴۳G، ۳ مورد (۷۹/۱۵%) جهش A۲۱۴۲G، ۲ مورد جهش A۲۱۴۲C (۵۳/۱۰%) و ۱ جهش ناشناخته شناسایی گردید. نتیجه‌گیری: به دلیل میزان مقاومت قابل توجه به کلاریترومایسین، ضرورت ارزیابی مستقیم این جهش با روش‌های مولکولی در سایر مناطق کشور وجود دارد. کلید واژه‌ها: هلیکوباکترپیلوری،کلاریترومایسین، ۲۳SrRNA ،PCR-RFLP.، مقاومت دارویی وصول مقاله: ۱۱/۹/۸۸ اصلاحیه نهایی: ۱۲/۱۱/۸۸ پذیرش مقاله: ۸/۱/۸۹

---

زمینه و هدف: با توجه به خواص ضد باکتریایی دندریمرها، یکی از برنامه‌های آینده امکان استفاده از آنها به عنوان یک ماده آنتی‌باکتریال جایگزین با کمترین اثرات جانبی در مقابله با عفونت‌های میکروبی است. لذا هدف از این مطالعه ارزیابی مقاومت باکتری‌های جدا شده از منابع آبی نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های رایج و مقایسه آن با ماکرومولکول نانوساختار دندریمر پلی‌آمیدوآمین نسل۴ (PAMAM-G۴) است.

روش بررسی: ۵۲۳ نمونه از ۱۰۸ منبع آبی مختلف برداشت شد و به روش فیلتر غشایی مورد آزمایش میکروبی قرار گرفت. مقاومت جدایه‌ها نسبت به آنتی‌بیوتیک‌های آموکسی‌سیلین، اریترومایسین، تتراسایکلین و سیپروفلوکساسین به روش اندازه‌گیری هاله عدم رشد بررسی و سپس با مقاومت همان گونه‌ها نسبت به دندریمر پلی‌آمیدو‌آمین نسل ۴ (PAMAM-G۴) مقایسه شد. همچنین حداکثر غلظت بازدانده رشد( MIC) دندریمر در مواجهه با جدایه‌ها اندازه‌گیری شد.

یافته‌ها: ۴/۷ درصد از نمونه‌ها آلودگی باکتریایی نشان دادند. فراوانی گونه‌های میکروبی جدا شده شامل اشریشیاکلی(۲/۲۸٪)، پروتئوس(۸/۱۲٪)، کلبسیلا(۹/۱۷٪)، انتروباکتر(۳/۱۵٪)، سودوموناس(۹/۱۷٪)، باسیلوس سوبتیلیس(۵/۱٪) و استافیلوکوکوس اورئوس(۵۶/۲٪) بود. در روش اندازه‌گیری هاله عدم رشد، گونه‌های گرم منفی مقاومت بالایی نسبت به دندریمرPAMAM-G۴ نشان دادند، به گونه‌ای که این دندریمر تاثیری بر بازدارندگی از رشد انتروباکتر و سودوموناس نداشت و MIC باکتری‌های‌ اشریشیا کلی، کلبسیلا و پروتئوس نیز به ترتیب ۱۲۵۰، ۵۰۰ و ۱۲۵۰ میکروگرم بر میلی‌لیتر اندازه‌گیری شد. باکتری‌های گرم مثبت پاسخ مناسبی به دندریمرPAMAM-G۴ نشان دادند به گونه‌ای که MIC برای باکتری‌های استافیلوکوکوس اورئوس و باسیلوس سوبتیلیس به ترتیب ۱ و ۵/۲ میکروگرم بر میلی‌لیتر اندازه‌گیری شد.

نتیجه‌گیری: با افزایش گونه‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک‌های رایج، می‌توان از این نوع دندریمر به عنوان یک ماده آنتی‌باکتریال قوی در مقابله با گونه‌های گرم مثبت باکتری‌ها استفاده نمود.

کلید واژه ها: دندریمر پلی‌آمیدو‌آمین ، آنتی‌بیوتیک، عوامل ضد باکتری، مقاومت دارویی، منابع آب

وصول مقاله:۵/۱۰/۹۴ اصلاحیه نهایی:۲۴/۱/۹۴ پذیرش:۱۸/۱/۹۵

---

زمینه و هدف: بیوفیلم استافیلوکوکوس اورئوس مسئول بروز عفونت های مختلفی می باشد.تولیدبیوفیلم یک فرآیند دفاعی-تهاجمی است که توسط ژنهای aap و icaR کنترل و تنظیم می شود.میزان بیان این ژنها نقش بسیار مهمی در قدرت تشکیل بیوفیلم دارند،از این روهدف از این مطالعه بررسی میزان بیان ژنهای تنظیمی icaR و aap در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و جنتامایسین قرارگرفت.
روش بررسی: دراین مطالعه تحلیلی، ۱۰۰ جدایه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و جنتامایسین از مجموع ۲۸۵ نمونه جمع آوری شد. سویه های مقاوم جهت حضور اپرون های تنظیمی بیوفیلم مورد ارزیابی کمی-مولکولی قرارگرفتند. جهت سنجش میزان بیان ژنهای تنظیمی از روش Real-Time PCR  استفاده گردید. به منظورآنالیزهای آماری(توصیفی-تحلیلی) از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ استفاده شد و جهت آنالیز نتایج کمی بدست آمده از نرم افزار REST ۲۰۰۸ V۳ استفاده شد.
یافته ها: از مجموع۱۰۰ جدایه بالینی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و ۸۲ جدایه مقاوم به جنتامایسن بدست آمده، بیشترین میزان بیان ژن های تنظیمی aap و icaR در نمونه های زخم وکاتاتر مشاهده شد. علاوه براین، میزان بیان ژن در سویه های داری مقاومت چندگانه نسبت به سویه های دارای مقاومت کمتر، دارای الگوی متفاوتی بود. همچنین، بین حضور وفعالیت ژنهای تنظیمی و تولید بیوفیلم در نمونه های مختلف ارتباط معنی داری مشاهده شد(۰۵/۰ p<).
نتیجه گیری: با توجه به فراوانی سویه های تولید کننده بیوفیلم درجدایه های بدست آمده ازکاتاتر وزخم، و افزایش بیان ژنی دراین نمونه ها،باید الگوی دارویی مناسبی را درسویه های مقاوم به متی سیلین و جنتامایسین اتخاذ نمود.
واژه های کلیدی: مقاومت دارویی، استافیلوکوکوس اورئوس، عوامل بیماری زا، متی سیلین، جنتامایسین، بیان ژن
وصول مقاله:۱۱/۵/۹۶ اصلاحیه نهایی:۳/۸/۹۶  پذیرش:۱۵/۸/۹۶

---

زمینه و هدف: لیکن پلان دهانی (OLP ) یکی از شایعترین بیماری های مزمن در حفره دهان بدون علت مشخص  می باشد و یک تا دو درصد جمعیت را شامل می شود. درمان بیماران  علامت دار یک چالش  می باشد. علیرغم  درمان های مختلف، بسیاری از پروتکل های درمانی با شکست مواجه می شود. درمان با لیزر می تواند روش جایگزین مناسب در درمان OLP  باشد.
مواد  و روشها: خانمی ۴۳ ساله با شکایت از  زخم و سوزش زبان(VAS=۷) visual analogue scale  درسطح پشتی و طرفی  سمت چپ که از یک سال ایجاد شده بود مراجعه نمودند بیمار قبلا تحت درمان با  کورتیکواستروئید موضعی بوده  اما به علت عدم بهبودی کامل در سوزش زبان و باتوجه به طولانی شدن درمان، داروهای خود را از ۳ ماه قبل قطع کرده بود. پوست و سایر مخاطات درگیری نداشت، بیمار هیچ مشکلی از نظر سیستمیک نداشت، در حال حاضر هیچ دارویی مصرف نمی کرد، هیچ ترمیم امالگامی مجاور ضایعه مشاهده نشد و به طور کلی هیچ عامل اتیولوژیکی یافت نشد. بیوپسی انسیژنال  جهت بررسی هیستوپاتولوژی انجام گردید. با توجه به علایم بالینی و نتایج هیستوپاتولوژی تشخیص OLP قطعی شد. برای بیمار کورتیکواستروئید موضعی تجویز شد. سوزش زبان به صورت کامل رفع نشد؛ همچنین با قطع دارو  عود دیده شد. در اقدام بعدی تزریق تریامسینولون استوناید در مخاط با ضایعه اتروفیک و اروزیو انجام شد که بیمار   مدتی بی علامت گردید اما پس از ۱ماه علایم مجددا عود کرد. در اقدام سوم مواضع  سوزش و ضایعات لیکن پلانی تحت تابش لیزر Nd-YAG با توان ۲,۵ وات و طول موج ۱۰۶۴ نانومتر قرار گرفت.
یافته ها: در فالوآپ دو ماهه بیمار کامل فاقد علامت بوده (VAS=۰) در معاینه مخاط اثری از ضایعات لیکن پلانی دیده نشد.
نتیجه گیری:  این مطالعه  نشان داد  که  درمان  لیزر در OLP  را می توان به عنوان درمانی جایگزین در موارد  ممنوعیت کورتیکواسترویید یا  مقاوم به دارو به کار برد.

---

زمینه و هدف: عفونت ایجاد شده توسط سودوموناس آئروژینوزا با مقاومت های دارویی چندگانه یکی از مهمترین مشکلات در بیماران مبتلا به سیستیک فیبروزیس است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع سودوموناس آئروزینوزا جدا شده با مقاومت داوریی چند گانه، از بیماران مبتلا به سیستیک فیبروزیس می باشد.
مواد و روش­ها: مقالات بین سال های ۲۰۰۸ الی ۲۰۲۲ جستجو شدند. برای انجام فراتحلیل، از نرم‌افزار ۱۴ STATA هم در مدل ثابت و هم در ﻣﺪل اﺛﺮات ﺗﺼﺎدﻓﻲ استفاده شد. برای بررسی ناهمگنی داده‌ها، تست Q (۱۰/۰>p) با توزیع کای دو χ۲  در سطح اطمینان ۹۵% استفاده شد. تست‌های آماری دوطرفه با ۰۵/۰= α انجام گرفت.
یافته ها: بیشترین (۱۰۰%، فاصله اطمینان ۹۵%: ۰۰/۱-۹۹/۰) و کمترین  (۴%، فاصله اطمینان ۹۵%: ۰۹/۰-۰۲/۰) شیوع در ۲۰۲۱ بود (۰۰۰/۰ =p). در مطالعات مقطعی، شیوع ۴۴% (فاصله اطمینان ۹۵%: ۶۸/۰-۲۱/۰، نسبت شانس‌ها = ۵۵/۱) و در کوهورت، ۵۲% (فاصله اطمینان ۹۵%: ۷۷/۰-۲۶/۰، نسبت شانس‌ها = ۶۸/۱) بود (۰۰۰/۰ =p). در هر دو گروه سنی؛ ۲۰ <  (فاصله اطمینان ۹۵%: ۹۷/۰-۰۹/۰، نسبت شانس‌ها = ۷/۱، ۰۰۰/۰ =p) و ۲۰ ≥ (فاصله اطمینان ۹۵%: ۷۶/۰-۳۰/۰، نسبت شانس‌ها = ۷/۱، ۰۰۰/۰ =p)، شیوع ۵۳% بود.
نتیجه گیری: مقاومت دارویی چندگانه در سودوموناس آئروژینوزا طی سال ها و سنین مختلف مشاهده شد. یافته های این تحقیق و مقاومت آنتی بیوتیکی روز افزون این باکتری، نشان دهنده چالش های پیشرو در درمان بیماران مبتلا به سیستیک فیبروزیس باشد که می بایست تحت مدیریت و درمان صحیح قرار گیرد.