---

  چکیده

  زمینه و هدف : برای بررسی شیوع کلونیزاسیون انتروکوک مقاوم به وانکومایسین یک مطالعه مقطعی در بیمارستان نمازی شیراز طراحی شد.

  روش بررسی : در یک مطالعه مقطعی از آذر ۸۲ لغایت تیر ۸۳ از کلیه بیماران بستری در بیمارستان نمازی شیراز (شامل ۷۰۰ نفر)، نمونه سواب رکتال هر پنج روز یکبار تا زمان ترخیص تهیه شد در مدت مطالعه ۱۰۰۰ نمونه سواب رکتال با شرایط استریل تهیه شد سپس با روش disk diffusion انتروکوک مقاوم به وانکومایسین شناسایی و سپس با روش رقیق سازی حداقل غلظت مهاری این نتایج تأیید شد. اطلاعات مورد نیاز بصورت مصاحبه و مراجعه به پرونده بیماران جمع‌آوری و پرسشنامه تکمیل گردید. روش آماری تجزیه و تحلیل شامل آزمون مجذور کای بود.

  یافته‌ها : از مجموع ۷۰۰ بیمار بستری شده در بیمارستان نمازی شیراز در مدت مطالعه ۹۹ نفر (۱۴%) توسط انتروکوک مقاوم به وانکومایسین کلونیزه شدند. همچنین در این مطالعه ۲۳ بیمار که در اول بستری یک آزمایش منفی داشتند در طول مطالعه و طی آزمایشات بعدی انتروکوک مقاوم کسب کردند که یک میزان اکتساب ۳ درصدی را در مدت ۷ ماهه مطالعه نشان داد. در این مطالعه شیوع انتروکوک مقاوم به وانکومایسین با متغ یرهای سن بیمار، بخش بستری، سابقه بستری، سابقه مصرف آنتی‌بیوتیک، مدت بستری، وجود بیماری زمینه‌ای و وضعیتهایی چون نوتروپنی، نارسایی کلیه و دیالیز و جراحی ماژور رابطه معنی‌دار داشت (۰۵/۰> p ). ولی بین شیوع انتروکوک مقاوم به وانکومایسین و جنس یت بیمار، عاقبت بالینی و وضعیتهای زمینه‌ای چون ضعف ایمنی، کانسر و دیابت رابطه‌ای یافت نشد (۰۵/۰ p> ).

  نتیجه‌گیری : این مطالعه با توجه به اطلاعات قابل دسترس اولین پژوهش در این مسئله در ایران بود و نشان داد که انتروکوک مقاوم به وانکومایسین ( VRE ) از شیوع بالایی برخوردار است. شیوع بالای این ارگانیسم می‌تواند نشان‌دهنده بومی شدن آن در بیمارستانهای بزرگ باشد، مسئله‌ای که باید در مطالعات دیگر بررسی شود و در نهایت باید برای این مشکل بیمارستانی مهم استراتژیهای مداخله‌ای صورت گیرد.

  کلید واژه‌ها : انتروکوک، کلونیزاسیون، مقاوم به وانکومایسین، شیوع

  وصول مقاله: ۱۸/۵/۸۴ اصلاح نهایی: ۲۲/۸/۸۴ پذیرش مقاله: ۱/۱۲/۸۴

 �

---

زمینه و هدف: انتروکوک‌ها اولین ارگانیسم‌هایی بودند که به وانکومایسین مقاومت پیدا کردند. انتروکوک‌ها در سال‌های اخیر، مقاومت به آنتی‌بیوتیک‌های متعدد را نشان داده‌اند که وانکومایسین یکی از آخرین ترکیبات در دسترس می‌باشد. عوامل خطر کلونیزاسیون انتروکوک مقاوم به وانکومایسین شامل عوامل مربوط به بیمار از جمله بیماریهای زمینه‌ای و عوامل مربوط به بیمارستان، مثل مدت بستری و نوع اقدامات درمانی و مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها می‌باشد. در ایـن مطالعه بخـش داخلی با جراحی از نظر شیـوع و عوامل خطر کلونیزاسیون روده‌ای انتروکوک مقـاوم به وانکومایسیـن در یک مطالعه مورد شاهـدی لانه گزیـده (Nested case- contrl) مورد مقایسه قرار گرفت. روش بررسی: در هفت بخش داخلی (۳۷۰ نفر) و پنج بخش جراحی (۱۴۳ نفر) از بیماران بستری با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای، هر پنج روز یک بار تا زمان ترخیص، نمونه سواب رکتال تهیه شد. در مدت مطالعه ۷۵۰ نمونه سواب رکتال با شرایط استریل تهیه گردید. سپس با روش disk diffusion انتروکوک‌ها شناسایی و بدنبال آن مقاومت به وانکومایسین با روش رقیق سازی حداقل غلظت مهاری این نتایج تایید شد. با استفاده از آزمون مجذور کای و آزمون t تجزیه و تحلیل آماری انجام شد. در این مطالعه، سطح معنی‌داری ۰۵/۰p< بود. یافته‌ها: از مجموع ۵۱۳ نفر بیمار بستری شده در مدت مطالعه، ۷۶ نفر (۱۵ درصد) توسط انتروکوک مقاوم به وانکومایسین و ۴۰ نفر به وسیله انتروکوک حساس به وانکومایسین کلونیزه شدند. این درصد برای بخش‌های داخلی، ۱/۱۸ درصد و در مورد بخش‌های جراحی بسیار کمتر، ۳/۶ درصد بود. در بخشهای جراحی، شیوع VRE با عاقبت بالینی بیمار و انجام جراحی ماژور ارتباط داشت. ولی در بخش‌های داخلی بین شیوع VRE با طول مدت بستری، وجود بیماری زمینه‌ای، نارسایی کلیه و انجام دیالیز، تعداد آنتی‌بیوتیک مصرفی و مدت زمان مصرف داروها رابطه معنی‌دار وجود داشت. نتیجه‌گیری: در این مطالعه کلونیزاسیون روده‌ای انتروکوک مقاوم به وانکومایسین در بخشهای داخلی حدود سه برابر بخش‌های جراحی بود و این نتیجه به ویژه در بخش‌های داخلی با توجه به زمان اقامت بیشتر بیماران و مصرف بیشتر داروها و به مدت طولانی‌تر و همچنین وجود بیماریهای زمینه‌ای در بیماران داخلی، ضرورت اجرای استراتژی کنترل عفونت مربوط بهVRE را نشان می‌دهد. کلید واژه‌ها: انتروکوک، کلونیزاسیون روده‌ای، مقاومت به وانکومایسین، بخش داخلی، بخش جراحی وصول مقاله: ۲۰/۳/۸۷ اصلاح نهایی: ۱۶/۴/۸۷ پذیرش مقاله: ۱۴/۵/۸۷

---

زمینه و هدف: استفاده از لیتیوم که یک داروی تثبیت‌کننده خلق‌وخو است در بیماری اختلال دوقطبی (Bipolar disorder) یکی از درمان‌های رایج است. قطع مصرف لیتیوم در دوران بارداری می‌تواند خطرناک باشد؛ زیرا ممکن است باعث بروز دوره‌های شیدایی یا افسردگی شدید در مادر شود. با وجود اثرات مثبت لیتیوم، اما اثرات مولکولی استفاده از این دارو در نوزادان در حال مطالعه و دارای اهمیت است. هدف این مطالعه بررسی بیان ژن miR-۱۳۲، در نوزادان موش‌هایی است که مادران در دوران بارداری در مجاورت لیتیوم قرار گرفته اند.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه موش‌های ماده درگروه تجربی، داروی لیتیوم با غلظت mg/kg۳۰ در آب آشامیدنی روزانه دریافت کردند. نوزادان متولد شده، در دو گروه کنترل و تجربی تا سن ۶۰ روزگی نگه داری شدند و هیپوکمپ و سرم خون آن‌ها جهت بررسی مولکولی جداسازی گردید. استخراج RNA کامل از خون و سرم و سپس سنتز cDNA صورت گرفت. با استفاده ازqRT- PCR بیان miR۱۳۲ با روش Pfaffl ارزیابی و با گروه کنترل مقایسه شد.
یافته ها: بیان miR۱۳۲ در نمونه بافت هیپوکامپ و سرم نوزادانی که مادران در دوره بارداری لیتیوم دریافت کرده نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری نشان داد. کاهش بیان miR۱۳۲ در نمونه های سرم بیشتر از نمونه های بافتی هیپوکمپ مشاهده گردید.
نتیجه‌گیری: کاهش بیان miR-۱۳۲ در هیپوکمپ و سرم خون موش‌ها، نشان دهنده اثرات لیتیوم بر بیان ژن ها در نوزادان موش‌ها است و این miRNA می‌تواند کاندید خوبی برای تشخیص اثرات استفاده از دارو در فرزندان باشد. با این حال معرفی یک یا چند نشانگر miRNA اختصاصی اختلال دوقطبی کاری بسی دشوار است و نیاز به مطالعات تکمیلی بیشتری است.