---

چکیده با وجود اینکه عوامل خطر آفرین درونی و بیرونی آسیب ACL بطور وسیعی مورد مطالعه قرار گرفته است، اما عوامل خطر بیومکانیکی و عصبی عضلانی که زنان را در معرض این آسیب قرار می‌دهند هنوز مبهم است. مطالعه مروری سیستماتیک حاضر عوامل خطرآفرین عصبی عضلانی و بیومکانیکی رایج آسیب مذکور را خلاصه می‌کند. از بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی P‏ubMed Medline ( از ۱۹۶۶ تا ۲۰۱۲)، Sport Discus (از ۱۹۸۵ تا ۲۰۱۲) و Science Direct (از ۱۹۸۲ تا ۲۰۱۲) برای شناسایی مطالعاتی که عوامل خطر آفرین آسیب ACL را مورد بررسی قرار داده بودند استفاده شد. بطورکلی ۱۵۲ مقاله یافت شد که ۵۲ مقاله بر عوامل خطرآفرین بیومکانیکی و عصبی عضلانی تمرکز داشتند. بررسی مقالات چهار ایمبالانس عصبی عضلانی: تسلط لیگامان، تسلط چهارسر، تسلط پا و تسلط تنه را نشان داد. شواهد موجود پیشنهاد می‌کند این چهار نقص با مکانیسم‌های آسیب ACL ارتباط دارند. مرور تحقیقات همچنین نشان داد آسیب ACL احتمالا در چندصفحه حرکتی رخ می‌دهد تا فقط در یک صفحه. بنابراین غربال‌گری و شناسایی ایمبالانس‌های مذکور برای شناسایی ورزشکاران در معرض خطر ضروری بنظر می‌رسد. شناسایی الگوهای حرکتی غلط، طراحی و اجرای برنامه‌های مداخله‌ای ویژه با هدف پیشگیری را در اختیار قرار می‌دهد. واژگان کلیدی: آسیب زانو، عوامل خطرآفرین و لیگامان صلیبی قدامی وصول مقاله:۱۷/۶/۹۱ اصلاحیه نهایی:۲۷/۸/۹۱ پذیرش:۱۷/۱۰/۹۱

---

زمینه و هدف: سندروم درد پاتلوفمورال از شایع ترین اختلالات زانو در ورزشکاران و زنان است. علی رغم استفاده از تمرین در آب در درمان اختلالات اسکلتی عضلانی و آسیب های ورزشی، تاثیر آن بر شدت درد و عملکرد مفصل زانو در افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال به ندرت مورد توجه قرار گرفته است. در مطالعه حاضر اثرات تمرین در آب با تمرین سنتی بیرون از آب در زنان ورزشکار مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال مورد مقایسه قرار گرفته است.

روش بررسی: ۲۰ ورزشکار دانشگاهی و مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال در این مطالعه شرکت داشتند که به صورت تصادفی به دو گروه تمرین در آب (۱۰ نفر) و بیرون از آب (۱۰نفر) تقسیم شدند. پروتکل بیرون از آب در سالن ورزشی و تمرین در آب در استخر معمولی اجرا شد. تمرینات بر مبنای تقویت عضلات ابداکتور و چرخاننده خارجی هیپ طراحی شد. از مقیاس سنجش عددی درد برای ارزیابی شدت درد، مقیاس های کوجالا و مقیاس عملکردی اندام تحتانی برای ارزیابی عملکرد مفصل زانو در فعالیت های مختلف قبل و بعد از پروتکل های تمرینی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اثر مداخلات درمانی آزمون آماری تحلیل واریانس در اندازه های تکراری استفاده شد.

یافته ها: بر اساس نتایج آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری در مقیاس سنجش عددی درد (۰۴۰/۰=p) و مقیاس عملکردی اندام تحتانی (۰۲۴/۰=p) بعد از مداخله تمرینی بین دو گروه اختلاف معنی دار مشاهده شد. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد در نمرات کوجالا بعد از مداخلات تمرینی بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت (۹۲۷/۰=p).

نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از آب به عنوان یک مدالیته درمانی در کاهش درد و بهبود عملکرد زانو در افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال در مقایسه با تمرین بیرون از آب موثر واقع شد.

کلید واژه: تمرین در آب، درد، عملکرد، زانو، سندروم درد پاتلوفمورال

وصول مقاله:۲۵/۱۲/۹۴ اصلاحیه نهایی:۱۷/۵/۹۵ پذیرش:۳۰/۵/۹۵

---

---

زمینه و هدف: سرطان پستان مهم­ترین عامل مرگ ناشی از سرطان در زنان است. هدف مطالعه حاضر، بررسی عوامل تأثیرگذار بر بقای پس از جراحی بیماران مبتلا به سرطان پستان با استفاده از رویکرد بیزی در مدل­ه ای آنالیز بقای پارامتری با مخاطرات متناسب است.
مواد و روش ­ها: پژوهش حاضر از نوع مطالعات گذشته­ نگر است. اطلاعات پرونده ۱۶۵ بیمار مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مرکز تشخیصی درمانی شفای اهواز که طی سال­های ۱۳۹۳-۱۳۸۴ تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، در یک فرم جمع­ آوری اطلاعات ثبت شد. متغیرهای سن، اندازه تومور، تعداد گره­ های لنفی درگیر، درجه تومور، وضعیت ER و وضعیتHER۲  مورد بررسی قرار گرفتند. زمان بقاء از تاریخ عمل جراحی تا مرگ، یا خاتمه مطالعه، بر حسب ماه محاسبه شد. در رویکرد بیزی مدل­ های آنالیز بقای پارامتری با مخاطرات متناسب، توزیع پسین پارامترها با استفاده از روش MCMC برآورد شد. کارایی مدل­ ها با استفاده از معیار انحراف اطلاع مقایسه شد. تمامی مراحل تجزیه و تحلیل داده­ ها در نرم ­افزار Stata۱۵ انجام شد. معنی ­داری ضرایب مدل با استفاده از فواصل باورمند ۹۵ % (۹۵ Credible Interval%) تعیین شدند.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار سنی بیماران به ترتیب ۴۶/۴ و ۹/۹۴ سال بود. معیار انحراف اطلاع برای مدل پارامتری وایبل در مقایسه با سایر مدل­ های پارامتری کم­تر بود. نتایج برآورد بیزی مدل پارامتری وایبل نشان داد، اندازه تومور (۴۰۰/۱HR=)، تعداد لنف ­نود درگیر (۱/۰۱۶HR=)، وضعیت ER (۱/۳۸۱HR=)، وضعیت HER۲ (۱/۷۶۰ HR=)، وضعیت مثبت متغیرهای Ki۶۷  (۱/۱۱۵HR=) و درجه تومور (۱/۰۲۲HR=) دارای اثر مثبت بر مخاطره مرگ بوده و متغیر سن در زمان تشخیص (۰/۹۷۸HR=)، اثر منفی بر مخاطره مرگ دارد.
نتیجه‌گیری: مدل پارامتری وایبل با مخاطرات متناسب دارای برازش مناسب­ تری نسبت به سایر مدل­ های پارامتری بود. با استفاده از برآوردهای این مدل، متغیرهای اندازه تومور، تعداد لنف ­نود درگیر، وضعیت ER، وضعیت HER۲، وضعیت Ki۶۷ و درجه تومور دارای اثر مثبت بر مخاطره مرگ بودند.