چکیده
زمینه و هدف : بیماریهای مزمن انسدادی ریه شامل دو بیماری آمفیزم و برونشیت مزمن بوده و به ترتیب چهارمین و پنجمین علت مرگ و میر در خانمها و آقایان است. درمان این بیماران اغلب با استفاده از داروهای شیمیایی انجام می‌گردد که مصرف آن با عوارض گوناگون و هزینه‌های گزاف همراه است. این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر دو روش بازتوانی ریوی شامل تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندامهای تحتانی بر حجم بازدمی فعال در ثانیه نخست ( FEV۱ ) و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی ( Vo۲max ) مبتلایان به بیماریهای مزمن انسدادی ریه ( COPD ) انجام گرفت.
روش بررسی : این مطالعه تجربی و از نوع کار آزمایی بالینی تصادفی شاهددار است. تعداد نمونه‌ها در این پژوهش ۵۸ نفر بود که ۲۰ نفر در گروه تمرینات تنفسی, ۲۰ نفر در گروه ورزش هوازی و ۱۸ نفر در گروه شاهد قرار داشتند. طول مدت مطالعه هشت هفته در نظر گرفته شد و جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمونهای t زوج، آنالیز واریانس و post hoc LSD استفاده گردید.
یافته‌ها : بعد از مداخله اختلاف میانگین FEV۱ و Vo۲max بیماران گروههای تمرینات تنفسی و شاهد از نظر آماری معنی‌دار نبوده و اختلاف میانگین FEV۱ (۰۱/۰ > p ) و ) Vo۲max ۰۰۱/۰ > p ) گروهه ای ورزش هوازی و شاهد معنی‌دار می‌باشد. در گروه شاهد اختلاف میانگین FEV۱ و Vo۲max قبل و بعد از مطالعه معنی‌دار نمی‌باشد.
نتیجه‌گیری : در امر بازتوانی ریوی, ورزش هوازی اندامهای تحتانی در مقایسه با تمرینات تنفسی میزان FEV۱ و Vo۲max بیماران COPD را بیشتر ارتقاﺀ می‌بخشد.
