زمینه و هدف: رینیت آلرژیک (AR) یک وضعیت آتوپیک است که با علائمی مانند عطسه، خارش، آبریزش و احتقان بینی مشخص می‌شود. تحقیقات اخیر بر اهمیت اتوفاژی در توسعه و مهار رینیت آلرژیک تأکید کرده‌اند. این مطالعه باهدف مقایسه دو رژیم‌درمانی تأثیر فلوتیکازون پروپیونات و فکسوفنادین با بودسوناید و فکسوفنادین بر سطح بیان mRNA ژن‌های مرتبط با اتوفاژی (ATGs) در بیماران مبتلابه رینیت آلرژیک انجام شد.
مواد و روش‌ها: پنجاه‌وسه بیمار باسابقه رینیت آلرژیک به مدت یک ماه با یکی از دو رژیم‌درمانی فلوتیکازون پروپیونات و فکسوفنادین (۲۴ بیمار) یا بودسوناید و فکسوفنادین (۲۹ بیمار) تحت درمان قرار گرفتند. پیش و پس از یک ماه درمان، سطح سرمی تام ایمونوگلوبولین E (IgE) با استفاده از روش ELISA اندازه‌گیری شد. همچنین، شمارش تعداد ائوزینوفیل‌های خون محیطی و سطوح بیان mRNA ژن‌های مرتبط با اتوفاژی، شامل ATG14، ATG16L1، ATG5، LC3-II، Beclin-1 و VMP-1 در سلول‌های خون محیطی با استفاده از روش Real-time PCR ارزیابی شد. علاوه بر این، شدت تظاهرات بالینی بیماران با توجه به سیستم طبقه‌بندی (Allergic Rhinitis and its Impact on Asthma) ARIA، از 0 تا 6 نمره‌گذاری شد.
یافته‌ها: یافته‌های مطالعه حاضر نشان داد که پس از یک ماه درمان با فلوتیکازون پروپیونات و فکسوفنادین سطح IgE تام سرمی بیماران به‌طور معنی­داری افزایش یافت (01/0>P). بااین‌حال، در بیماران دریافت‌کننده بودسوناید و فکسوفنادین سطح IgE تام سرمی در مقایسه با قبل از درمان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. همچنین باوجود بهبود علائم بالینی و کاهش تعداد ائوزینوفیل‌های خون محیطی در هر دو رژیم‌درمانی، سطح بیان mRNA ژن‌های اتوفاژی، ازجمله  ATG16L1(0001/0P<)، ATG5 (0001/0P<)، LC3-II (05/0P<)، Beclin-1 (0001/0P<) و VMP-1 (0001/0P<) به‌طور معنی­داری در بیماران درمان شده با فلوتیکازون پروپیونات و فکسوفنادین نسبت به بیماران دریافت‌کننده بودسوناید و فکسوفنادین کاهش‌یافته بود.
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که رژیم‌درمانی فلوتیکازون پروپیونات و فکسوفنادین در مقایسه با بودسوناید و فکسوفنادین به‌طور معنی‌داری در کاهش بیان ژن‌های مربوط به اتوفاژی مؤثر است.