1- گروه سم‌شناسی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران 2- گروه شیمی، واحد اهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اهر، ایران ، PARVINGHARBANI@YAHOO.COM
چکیده: (2017 مشاهده)
زمینه و هدف: امروزه، مصرف مواد مخدر یک مشکل جدی در جوامع بوده و تشخیص آن در نمونه ادرار خیلی مهم است. عموماً، برای تشخیص مواد مخدر در ادرار از روش‌های متداول ایمنوکروماتوگرافی (Immunochromatography, ICG) و کروماتوگرافی لایه‌نازک Thin Layer Chromatography, TLC استفاده می‌شود. این روش‌ها اقتصادی و سریع هستند، اما دقت آن‌ها در شناسایی مقادیر کم از مواد مخدر (Cut off>) بسیار کم است.مورفین، آمفتامین و مت‌آمفتامین مواد مخدر متداولی هستند که به طور وسیعی استفاده می‌شوند. هدف این تحقیق، مقایسه روش‌های ایمنوکروماتوگرافی، کروماتوگرافی لایه‌نازک و کروماتوگرافی گازی (Gas Chromatography, GC) در تشخیص مورفین، آمفتامین و مت‌آمفتامین در نمونه‌های ادرار افراد سالم اسپایک شده با مواد مخدر و افراد معتاد و مقایسه حد تشخیص آن‌ها با هم است. مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر به روش تجربی بر روی نمونه‌های ادرار افراد سالم و معتاد مراجعه‌کننده به آزمایشگاه مرکز مشاوره ازدواج هفتم تیر استان آذربایجان شرقی در خردادماه 1397 انجام‌یافته است. نمونه‌های ادرار جمع‌آوری‌شده و به نمونه‌های افراد سالم به طور دستی غلظت‌های مختلفی از مورفین، آمفتامین و مت‌آمفتامین اضافه شد. سپس مقادیر مورفین، آمفتامین و مت‌آمفتامین نمونه‌ها، با سه روش ICG، TLC و GCاندازه‌گیری شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تکنیک‌های ICG و TLC قادر به تشخیص مورفین، آمفتامین و مت‌آمفتامین در مقادیر کمتر (<Cut off) نیستند. درحالی‌که، GC می‌تواند به‌راحتی وجود آن‌ها را در نمونه‌های حتی کمتر از Cut offآن‌ها تشخیص دهد و حد تشخیص و دقت بالایی دارد. نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که روش GC یک تکنیک قوی و دقیق در تعیین مواد مخدر در نمونه ادرار است.
Ahmadia khosroshahi M, Gharbani P. Comparison of immunochromatography, thin layer chromatography and gas chromatography techniques for drug detection in urine. SJKU 2021; 26 (3) :37-51 URL: http://sjku.muk.ac.ir/article-1-4568-fa.html
احمدیان خسروشاهی محمد، غربانی پروین. مقایسه روش‌های ایمنوکروماتوگرافی، کروماتوگرافی با لایه‌نازک و کروماتوگرافی گازی در شناسایی مواد مخدر در نمونه ادرار. مجله علمي دانشگاه علوم پزشكي كردستان. 1400; 26 (3) :37-51
