زمینه و هدف: پیچ خوردگی­های جانبی مچ پا از شایعترین آسیب دیدگی­ها در ورزش­های دانشگاهی، دبیرستانی و تفریحی به شمار می­رود. اگر قدرت عضلات ران  در زنان ورزشکار با سابقه پیچ خوردگی مچ پا به دلیل آسیب دیدگی تحتانی تغییر پیدا کرده باشد، خطر تکرار آسیب دیدگی افزایش می­یابد. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه قدرت ایزومتریک عضلات ران در زنان ورزشکار دانشگاهی  با سابقه­ی پیچ خوردگی اینورشنی مچ پا می­باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه نیمه تجربی 20 آزمودنی با میانگین سن  2 ± 5/22 سال،  وزن 45/10 ± 24/64 کیلوگرم،  قد 2/5 ± 85/163سانتیمتر، با سابقه حداقل 2 بار پیچ خوردگی اینورشنی مچ پا در قبل از سه ماه گذشته در این مطالعه شرکت داشتند. هرآزمودنی پرسشنامه دموگرافی را کامل کرد و سپس اندازه گیری­های پروتکل شروع شدند. پای سالم آزمودنی به عنوان کنترل مطرح شد. برای اندازه­گیری قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران در هر دو عضو از دینامومتر دستی (مدل نیکلاس 01160) استفاده شد. از آزمون t همبسته برای مقایسه قدرت عضلات ران  در پای آسیب دیده و سالم استفاده شد.

یافته ها: نتایج آزمون قدرت بیانگر این است که میانگین قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران در عضو آسیب دیده نسبت به عضو سالم کمتر بود. اما تفاوت معنی­داری در قدرت عضلات ران بین دوطرف مشاهده نشد. ورزشکاران با وجود دارا بودن سابقه پیچ خوردگی­­های اینورشنی مچ پا ، کاهش در قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران را نشان ندادند.

نتیجه گیری: بنابراین تجربه­های تمرینی می­تواند تا حدودی ضعف احتمالی قدرت عضلات ران در پای آسیب دیده را جبران کرده باشد

کلید واژه ها: پیچ خوردگی مچ پا، زنان ورزشکار، قدرت عضلات ابداکتور ران

وصول مقاله:16/7/93 اصلاحیه نهایی:23/2/94 پذیرش:16/6/94